Comezou xuño, cos seus soles e os interminables días, entre flores. Xuño de calandras e paporroibos, de xílgaros rebuldeiros e anduriñas que regresan. Algúns namóranse en xuño e outros prepáranse para se namorar. Eu teño querencia por xuño, porque arrecende a verán, e san Xoán e meigas fóra. Lembro a nenez. Coa mamá chamando por min dende a fiestra da cociña, co meu pai en camiseta de sisas, e cos amigos despedíndonos para volver. Xuño tamén é o mes da PAU, que ten nome de madeira e congrega aos adolescentes en torno ás mesas de estudo para o futuro. Uns conseguen a nota que procuran para entrar na carreira que desexan. Outros escollen outro camiño. En ocasións penso que nos preocupamos demasiado polo futuro. E o futuro é algo que nunca existe. Só somos presente. Hora a hora. Somos o carpe diem de Horacio apalpando os nosos ollos cando están tristes. Xuño é o mes das cereixas e as ameixas, que riman en consonante. Tamén riman en consonante o solsticio de aquí e o da alá, hemisferio sur e hemisferio norte, como se o ciclo da vida fose unha espiral interminable. Eu nacín en xuño, un día 17 do ano 1963. Daquela os nenos do rural non sempre se poñían no rexistro o día do seu nacemento. Esperábase algún tempo, por iso parezo trece días máis novo (figuro oficialmente como nacido o 30), aínda que en realidade son un pouco máis vello cada momento. Queda a paixón pola lectura. Releo e poucas veces acudo ás novidades inmediatas. Escribo menos do que escribía, porque as palabras átanse aos dedos e non queren saír. Para que, pregúntome. Nada máis inútil que dedicar unha vida a buscar frases perfectas. A imperfección é o Deus do noso tempo. Menos en xuño, por fortuna.