
«Quo vadis!, PSOE?
Os derradeiros acontecementos están precipitando ao PSOE cara un abismo de dimensións incalculables. Membros moi importantes camiñan polo perigoso, longo e estreito fío da corrupción e do machismo. Camiñan por un escuro túnel do que o partido debe saír canto antes se non quere ver comprometido o seu presente e o seu futuro. Un cambio que demandan moitos dos seus votantes polo ben do partido e incluso polo futuro da nosa democracia.
O PSOE debe reiniciar ideario e comportamentos co obxecto de non quedar atrapado no limbo dunha intranscendencia inimaxinable aínda fai poucos anos. Un partido que aspira a ser modelo de honradez, cambio social, igualdade, non pode permitirse que nas súas filas abunden personaxes que fan da política un acubillo para lograr favores e prebendas de todo tipo.
Co lóxico desgaste do goberno nunha época tan convulsa e problemática como a actual (pandemia, guerra de Ucraína, gota fría, cogobernanza con partidos moi diversos na súa ideoloxía e obxectivos, sociedade polarizada e cun gran avance de ideoloxías da extrema dereita), urxe unha renovación con líderes decididos a presentar un proxecto sólido e fiable; con mensaxes fieis ao ideario tradicional do partido e comportamentos de acordo a ese ideario. Manolo Romasanta Touza. Sigüeiro.
Os falsos conversos
Levamos máis dun ano asistindo á investigacións xudiciais relacionadas co entorno político e persoal do presidente do Goberno. Unha parte dos medios de comunicación renunciaron a informar de maneira imparcial aos seus lectores ou ouvintes, limitándose a apoiar ó argumentario gobernamental de que todo eran bulos impulsados polas forzas económicas e políticas da dereita e da ultradereita, apoiados por un grupo de xuíces que, incumprindo as súas obrigas, queren un cambio de goberno.
Agora que o caso Koldo-Ábalos-Cerdán resulta xa indefendible, eses medios queren figurar coma os grandes defensores da loita contra a corrupción e incluso presumen de ter sido os primeiros en publicar os audios que puxeron ao descuberto a trama de corrupción tecida no PSOE. Pero se un se detén a ler con calma os seus editoriais e as columnas de opinión, decátase de que realmente seguen coa súa liña editorial, defendendo a capa e espada ao presidente do Goberno, non esixíndolle ningún tipo de responsabilidades políticas e lexitimando a opción de que esgote a lexislatura co obxectivo de que sexa el mesmo (oito anos despois da súa chegada ao Goberno!) quen lidere un novo período de loita contra a corrupción. Senén Adán Arias. Ames.
Trump e Israel
No hay modo de entender el comportamiento de Estados Unidos en relación con Irán. En su primera legislatura, Trump saco al país de los acuerdos con Irán alcanzados por Obama y algunos Estados europeos. Hoy, en cambio, Trump lucha por intentar conducir a Irán a un uso pacífico de la energía nuclear, que es lo que todo el mundo anhelaría, incluidos los propios iraníes. En este sentido, lucha por reconducir a Irán a las conversaciones iniciadas hace ya dos meses, en tanto que Netanyahu combate en soledad el tremendo riesgo que supone para Israel que Irán desarrolle (no obstante mediante engaño) el poder nuclear. Algo que la Agencia de la Energía Atómica intuye. O sea, Trump municiona y apoya el exterminio de Gaza y permite la invasión de Cisjordania, y pretende desligarse de los bombardeos en Irán, a los que Israel tiene el derecho absoluto de legítima defensa ante el grave riesgo que le supondría como pueblo que Irán alcanzase el arma nuclear. Yo no entiendo nada. Enrique López de Turíso. Vitoria.
Ausencia en Burela
Los del BNG, no acudieron a la recepción a los reyes de España, cuando visitaron este martes Burela. No se les debió notar mucho en falta. Sin duda alguna, si los que visitaran esta localidad —gran potencia pesquera— fueran Díaz-Canel, Daniel Ortega o Maduro, correrían como galgos a recibirlos. Así como aquí en España lo harían con Pradales, Otegi, Rufián, Puigdemont, etc. El protocolo también entra en los cometidos de los partidos políticos. ¿Y si visitan Santiago o Pontevedra, su alcaldesa y alcalde, no iban recibirlos? Lino Simón.
Mecenazgo
Desde que Cayo Mecenas, en Roma, cobró fama por proteger las Artes, su nombre pasó a designar esta función social tan necesaria. El mecenazgo moderno apareció en el Renacimiento, donde familias como los Medici, rodeándose de artistas y humanistas, convirtieron su ciudad en el centro cultural de la época. La protección de las Artes llegó incluso a ser una actividad competitiva entre los grandes poderes de las ciudades, la Iglesia y las monarquías. Hoy, el arte no se sienta en el lugar que merece. Siempre he dicho que la política debe ser poética y la poesía, política. Si los grandes poderes se rodearan de artistas, humanistas, escritores, pensadores… otro gallo nos cantaría. Hoy los gobiernos se rodean de leyes, asesores y políticos que siempre nos llevan al mismo sitio. Los buenos gobernantes brillan por su ausencia. Virginia Fuentes Rivero.