Naceu Adrián, o segundo fillo de Inés e Fran. Naceu o 16 de xuño, un día antes de que eu cumprise sesenta e dous anos. El ten toda a vida por diante; e a min, para que enganarnos, quédame case toda a vida atrás. Os anos, afirman os sabios, outorgan a serenidade da experiencia. Quizais sexa certo. Ou non. Porque hai de todo na viña do Señor. A miña experiencia é tanta que chegados a este punto non teño conclusións certas sobre case nada. Por iso, todo o que eu diga, querido Adrián, serve para pouco. Porén, como son ousado, quero escribir para ti e para todos os que son coma ti: unha luz na vida, díxome a túa avoa Amalia. Unha luz. Precisamos tantas. E tantas temos. Segue sempre ás luces, non ás sombras. Lembra que para levantarse hai que caer primeiro. Que a fortuna de dar, ou entregarse, é máis pródiga que recibir. Que os afectos serán o fundamento de todo o que en verdade vale. Que aínda que che digan que soñas con imposibles, ti non deixes de soñar. Que os mentirosos e malvados son menos e insignificantes. Que se algo vai mal, espera. E se a espera non funciona, enfróntate ao mal con todas as túas forzas. Que se amas, han de amarte. Que para aprender a camiñar hai que dar sempre un primeiro paso. Que debes esforzarte, porque os indolentes non chegan a ningunha parte. Que as metas importan, pero importa máis o camiño para chegar a elas. Que despois da noite nace sempre o sol. Que a lealdade é propia da boa xente. Que os perversos nunca son leais. Que ás veces terás que pelexar varias veces a mesma batalla para ganar. Que se non ganas, non pasa nada. E sobre todo, se algún día les esta columna, pensa en todo o amor que hoxe te rodea. Será sempre así, Adrián.