Disimular é unha actitude que case sempre nos parece negativa. Pensamos que quen disimula oculta algo malo ou quere impedir que coñezamos algo que podería favorecernos. Pero, en moitas ocasións, débese a outras razóns.
Por exemplo, hai uns días atopeime cunha amiga á que había tempo que non vía, e pensei que tiña aspecto de enferma. Díxome que tivera un problema de estómago e que xa o superara. Comentou que eu tiña un aspecto estupendo e de súpeto engadiu: «E ti como me ves a min?». Eu disimulei o mellor que puiden o que pensaba.
Isto vén a conta do sucedido hai uns días cando José Luis Ábalos, tras o rexistro da súa casa por parte da policía, saíu á porta para falar cos xornalistas. Despois de dez horas de rexistro e de que os policías levasen con eles múltiples aveños, incluso unha pota exprés, Ábalos apareceu sorrindo, vestido de forma informal cunha camiseta, e comentou que os policías foran moi amables. Parecía que viña dunha festa entre amigos.
Creo que unha persoa inocente reacciona doutra maneira: tras dez horas vendo como os policías rexistran todos os recunchos da súa casa e levan gran parte das súas pertenzas, unha persoa inocente mostra cansazo, preocupación e desconcerto. Aínda que saiba que a policía está a actuar conforme á lei, séntese vítima dun atropelo. Esixe explicacións, non pode entender que lle fagan pasar por esa desagradable situación. Desde logo, non sorrí nin adopta a actitude de «aquí non pasou nada».
Non sei o que pensarán vostedes, pero, na miña opinión, Ábalos non actuou como o faría unha persoa inocente, e o seu disimulo parece ocultar algo grave, moi grave.