Dubidei no título. Polo meu gusto poñería «a inquietante» ou mesmo «a perigosa intelixencia artificial», pero como sei que non é un sentimento compartido, e que moita xente considéraa a solución de moitos problemas e o camiño que conduce a un mundo máis xusto e feliz, preferín deixala en «misteriosa».
Asistín a unha charla informal na que persoas moi informadas sobre este asunto expuxeron opinións que aínda me inquietaron máis do que previamente estaba. O que dirixía o cotarro —supoño que porque lle molestou a miña actitude en absoluto participativa— elixiume como destinataria para os seus exemplos e asegurou que eu necesitaría da IA para entender o mundo, para saber se unha mensaxe recibida no meu móbil é un bulo ou un sinal de alarma auténtica sobre un incendio. Díxenlle que iso xa o teño. Eu levo na miña boneca esquerda un localizador de Cruz Vermella e na dereita un reloxo supostamente intelixente que me avisa se unha chamada é de numero coñecido ou é unha chamada sospeitosa que podo bloquear. Entón el soltou a bomba: «En diante —dixo— terá que levar con vostede un aparello de IA que lle permita saber se a persoa que está vendo é humana ou é unha creación da IA».
Ou sexa, que o que contaba a primeira versión da película Blade Runner fíxose realidade. Harrison Ford namórase dunha moza que é unha máquina, pero non lle importa, porque quizá tamén el é unha máquina. En conclusión: a IA pode crear a un ser de carne, óso, sangue... igual aos humanos. Ten o mesmo poder que Deus.
No aire quedou flotando unha pregunta que ninguén se atreveu a formular.