Hai sesenta anos, naquela España grisalla chea de bandeiras co paxariño franquista e NO-DO glorificando ao construtor de pantanos, desembarcaban catro rapazolos de Liverpool en España para dous concertos. Os Beatles, cos seus pelos longos, non estaban excesivamente contentos por ter que tocar en prazas de touros e, sobre todo, nun lugar onde existía unha ditadura militar que controlaba ata os elementos máis íntimos da xente. Malia iso, aceptaron vir, sobre todo pola mocidade española, que xa estaba entregada á febre beatlemaníaca igual que o resto da humanidade. O terrible foi que boa parte desa xuventude, incluso con entradas, non puido acceder aos concertos pois fóra estaba, porque si, a policía a cabalo repartindo estopa e parando a calquera que tivese un peliño máis longo do que a moral cuartelaria daqueles días ditaba como obrigatorio.
Cóntolles isto pola efeméride, pero tamén porque, seis décadas despois, vemos enquisas onde se explica que boa parte da mocidade sinala que non lle importaría vivir nunha ditadura mellor que nunha democracia. Son eses que se manifestan, sobre todo en cidades como Madrid ou Valencia, con bandeiras franquistas. Xentes idénticas aos defensores da moral e dos bos costumes que, en 1965, recibían aos Beatles dicindo que en España non nos gustaban o que daquela se chamaban «los ye-yés».
Cando os Beatles chegaron, aínda que houbo escenas de histeria, mozas e mozos (os pucos que deixaron entrar nas prazas de touros) chimpando e cantando as cancións de Lennon e McCartney, a prensa, ferreamente controlada polo réxime, e o NO-DO, aquel noticieiro que había que ver obrigadamente antes da película nos cines, informou do suposto fiasco que foran os dous concertos dos Beatles, para demostrar que España era outra cousa, que aquí eses ventos de modernidade que corrompían á xuventude mundial, non triunfaban. A realidade foi outra como testemuñaron os centos e centos de fans que os recibiron nos aeroportos, que se congregaron diante dos seus hoteis e que, sobre todo, pretenderon gozar do seu espectáculo. Pero a España que outros defendían mantiña outra cousa.
Seica hai unha boa parte da poboación que se declara nostálxica de todo aquilo. Daquel mundo onde os uniformados ditaban, onde un señor tomaba decisións, onde se fusilaba xente. Porque non esquezamos que dez anos despois da visita dos Beatles en 1965, o réxime volveu fusilar xente, entre outros, a dous galegos.
A xuventude daquela quería modernidade. Hoxe, unha parte, e moitísimos adultos que votan ultradereita, queren retroceder seis décadas. Levarnos a un mundo en branco e negro. De touros e represión. Seis décadas para atrás.