Para as xeracións europeas nacidas entre os sesenta e os oitenta, a palabra «deportación» tiña un soniquete rancio, coma de peli de nazis. Deportados eran aqueles xudeus esqueléticos que montaban nos trens cara ás cámaras de gas, ou, como moito, o típico quinqui do Bronx que corría diante dos axentes de inmigración. Iso era «deportar» ata o luns infame en que Rocío de Meer, voceira de Emerxencia Demográfica (en serio) de Vox (quen se non?), anunciou que deportarían uns oito millóns de migrantes «que non se integren». ¿Iso de integrarse determinaría, nun eventual goberno do PP apoiado por Vox tralo adianto electoral, que Lamine Yamal pode quedar, pero non a camareira do bar onde toman as cañas? Está claro: o criterio é, como diría Torrente, cuñadil.
Oito millóns é case o triple da poboación galega. Oito millóns de traballadores que, polo xeral, fan o traballo que Abascal e os seus secuaces xamais estarían dispostos a facer. Oito millóns que, a miúdo, profesan unha relixión que permaneceu durante oitocentos anos no territorio que hoxe chamamos España. Ata Franco, que inventou aquel mito da conspiración xudeomasónica a pesar de forxarse en Marrocos, deportou pouco, e só para facerlle o favor aos seus amigos os nazis, que si eran noxentamente racistas, coma o seu cuñado, Serrano Súñer. Pero a Internacional Fascista que lidera Donald Trump e que tan ben executa o partido Vox aquí está recuperando esa vella tradición nazi. A última vez que houbo unha internacional así era 1938 e España asinaba coa Gestapo un acordo para axilizar extradicións a Alemaña que se materializou, sobre todo, a partir de 1940, cando, vía Francia, miles de españois saíron rumbo a Mauthausen.
Hai que coñecer a historia para detectar os antecedentes da indecencia ultra no actual Congreso.