Unha desas amigas que rolda os setenta anos e me dá a diario leccións de vitalidade está escandalizada porque leo a prensa en versión dixital. É unha desas xornalistas da vella escola, que, naqueles tempos en que o xornalismo aínda aspiraba á verdade, conseguía as mellores entrevistas e levantaba escándalos e corruptelas. O primeiro que fai polas mañás é coller o xornal e almorzar paseando a súa ollada por cada noticia, de principio a fin. O café non sabe igual, as noticias non se dixiren da mesma maneira, insiste, hai unha maneira de contar o presente na organización das páxinas, no tamaño das letras e das fotos, no lugar que ocupa cada un deses cadriños que conta unha historia. Que che aporta lelas todas seguidas coma se fosen iguais?, sentenza con La Voz na man, que, ademais, nunca vai ao lixo, senón que se arquiva durante días na despensa, por se acaso, di. Iso: que hai aí que me atrapa? A inmediateza de levar a actualidade no peto? Quizais a velocidade para pasar pola realidade cargada de traxedias e amarguras con só unha ollada superficial? Abro a web de La Voz de Galicia buscando unha resposta e é entón cando o vexo: ese vídeo a toda cor que me amosa algo enigmático, hipnótico e feliz. Unha poderosa balea aboiando no mar de Fisterra. De súpeto, as palabras en negriña dos titulares —guerra, accidente mortal, prezos— esvaécense diante de algo que me calma e me desconecta do mal. Nalgures hai unha balea que nada allea ás noticias que a rodean, só para reubicarme na importancia das cousas. Escríbolle á miña amiga: É que quero ser balea.