Se, como parece, o ministro de Facenda Cristóbal Montoro usou o seu poder para deseñar novas normas fiscais e favorecer empresas que encargaban e pagaban informes a unha consultora fundada por el anos antes; se convenceu o presidente Rajoy e demais membros do Goberno de que crear leis que favorecían o sector privado e ían contra o público era bo para España e a economía española; se con esas trécolas conseguiu forrarse el e que se forrasen os seus colaboradores; se é así —e todo indica que si—, estamos ante o político corrupto máis orixinal e canalla da historia da corrupción en España.
Coido que só o duque de Lerma, valido de Felipe III, podería disputarlle tal deshonra. O duque mercou a prezo de saldo numerosas propiedades en Valladolid e logo presionou o monarca para levar a capital a aquela cidade, co que revalorizou as súas adquisicións. Vendeunas ben vendidas e investiu parte das ganancias en inmóbeis baleiros nun Madrid que perdera poboación, e cabo de cinco anos convenceu ao rei da conveniencia de volver, e forrouse outra vez.
Montoro e o duque coincidían tamén na tiranía. En silenciar co terror as voces críticas. O proceso contra Juan de Mariana, o xesuíta de 74 anos que ousara denunciar a corrupción da Corte de Felipe III e Lerma, o seu paso polo cárcere e a teimuda persecución intelectual que padeceu conseguiron arredalo dos problemas mundanos e centralo nos relixiosos, e foi unha advertencia para espíritos críticos. Montoro, o homiño Montoro, o milhomes Montoro co enorme poder que lle daba o ministerio da Facenda ía de matón mafioso e infundía terror nos xornalistas que cuestionaban as súas actuacións.
Nomes prestixiosos no xornalismo español escoitaron da súa boca a ameaza: «O dejas de criticarnos o vas a sufrir las consecuencias con Hacienda». E profesionais houbo que as sufriron, algún de tal forma, con tanta saña, que tocou fondo e chegou incluso a pensar no suicidio.
Arrepía pensar que aquel ministro de Facenda que daba leccións de moralidade sobre a obriga de pagar impostos e converteu o Ministerio no Patio de Monipodio; o que, implacable, levou xente á ruína, estea hoxe imputado con toda a cúpula do ministerio por sete delitos, incluído o de corrupción. Xabi Alonso non pactou con Facenda e demostrou que el tiña razón e Montoro non.
Remato cunha aclaración sobre o artigo anterior, no que citei o avó falanxista da muller de Núñez Feijoo, acusado por un xornalista de quedar coa farmacia dun boticario fusilado en Pontedeume. Ignoro como actuou este home nunha vila onde a represión foi moi dura, pero hoxe podo afirmar que coa botica non quedou.