Non creo nos mundos polarizados pola ignorancia e o fanatismo e sei que hai moita xente, tanto de dereitas coma de esquerdas, que está farta de todas esas novas sobre a corrupción política que xa non xeran sorpresa senón unha resignación que é coma un alimento amargo que, queiras ou non, hai que comer todos os días, por moi indixesto que sexa. Hai moitas persoas que ven este problema coma un trauma que implica mesmo un sufrimento colectivo.
Como teño certo predispor á fantasía, ás veces coido que ese sufrimento pode estimular a creatividade como acontece nas artes, e se cadra xurda un movemento novo, un líder con sentido, que poida loitar contra esa pulsión bárbara que, na actualidade, tomou conta de tantos partidos, e tan representativos no panorama español. Hai certa percepción cidadá de que moitos destes partidos foron absorbidos por unha lóxica do poder onde a corrupción é innata a ese interese por se manteren aí. E aínda que non todos meten a man na saca na mesma medida, no simple pecado, por moi venial que sexa, hai unha igualación xeral que agora a esquerda estima inxusta por mor da cantidade de condenados que non adoita ser a mesma. Como digo, esta realidade frustrante, con todo, podería virar nun terreo fértil para algo novo, pero moito me temo que esta resignación non atopará a súa voz na ficción ou na posibilidade de construír unha política alternativa que non caia no populismo e a inxenuidade. A historia da corrupción é a que é e, malia o sabermos, semella que esteamos condenados a repetila, tapar o nariz e escoller sempre entre o menos malo, porque, no caso contrario, lles abririamos as portas de cheo a eses fanáticos dispostos a apañar os cartos das arcas públicas e volver ao peor dos nosos pasados. Unha mágoa.