Un vento frío percorre o mundo. Un cabalo, alazán con patas de pólvora e rancor. Un vento frío percorre o mundo. Un fantasma, talvez. Pouco parecido a aquel do poema de Alberti (Un fantasma recorre Europa): «Le preguntamos por las estepas rojas/ de la paz y el triunfo». Que paz, que triunfo?... Todo o comunismo foi miseria. Un vento frío percorre as entrañas de seres capturados polo odio. Non teñen cor ideolóxica. Hai odiadores de distinto signo. E en todos habita unha condición perversa: a maldade. A maldade aparece en grandes titulares. Pero tamén é quen de filtrarse polas regandixas diminutas da vida. Hai maldade nos recunchos ignotos, no escuro recanto dos adentros, na xente. A min preocúpame a xente. Esa que fixo da maldade o seu sinal de identidade. Poden morder a súa lingua, mentres comen, e envelenarse. Hoxe os malos gozan con reinos inhóspitos. Reinan na xungla da inquina. Na república do resentimento. Non saben que o odio desgasta, sobre todo, a aqueles que padecen esta enfermidade incurable: a maldade. Agora, calquera necio posúe plataformas de difusión da súa estupidez. E cando a estupidez se mestura coa maldade, nas redes sociais fundamentalmente, créase un bucle do que non poderán saír nunca máis. Os malos, pobres. Hai que ter misericordia con eles. O seu horizonte é a soidade. Consumirse sós. Sen ter ninguén a quen abrazar e que te abrace. Unha vida sumida na frustración perenne, no verdadeiro fracaso: só sentirán falso afecto por ti os que comparten a túa enfermidade incurable. Un labirinto sen saída. Porén, non hai que ter medo da maldade. Sempre haberá un momento en que poidas pisala. Coma se fose un verme pezoñento. Infecto e repugnante.