Dunha banda, a raíz: fidelidade ao lugar, á terriña. Conversas á carón do lume cargadas de sentido, consellos agarimosos ou o don para levantar con cada conto familiar un fogar acolledor onde sempre se queira volver. Todo ese mundo de fantasía é o abonamento do neno, a semente que tornará en memoria fértil. Se o abono é de calidade, a árbore terá unha boa raíz de pertenza, de identidade, de conexión coa súa historia, a súa cultura e a súa familia. Raíces e ramas evocan a unión entre o ceo e o mundo dos mortos. Un neno con raíces sabe quen é e onde vai. Aínda que ás veces a árbore cambalee, non cae ante a primeira tormenta.
Larva, crisálida, bolboreta. Eses contos tamén son unha xanela ao mundo: ás coas que voar. Afastarse, ir máis aló do coñecido, embarcar, sentir o vento na cara e marchar mar adiante. Caer como Ícaro cando quixo voar demasiado alto. Porque, aínda que este mito termina en traxedia, o xesto do pai de darlle ás é en si poderoso: confiar no impulso vital do fillo, mesmo si implica riscos. Criar con ás é ensinar a tomar decisións, a explorar, a voar. No corazón da frase de Goethe —«Hai dúas cousas que os pais deben dar aos seus fillos: raíces e ás»— palpita unha verdade esencial: que educar non é proxectar os nosos desexos, non é moldear, senón acompañar e proporcionar unha base fértil. Reter e liberar. Que, aínda que os fillos non sexan da nosa propiedade, sempre se lles pode educar para amar as súas raíces.