En 1957, con 14 anos, entrei en Bazán e, ademais de coñecer a boísima formación daqueles operarios admirados en España e Europa, aprendín algúns chistes de Franco que non esquecín. Como o do Consello de Ministros no que ao Caudillo lle desaparece a carteira e despois de buscala sen dar con ela encarga ao titular de Gobernación —home da súa confianza— que investigue; pero o día seguinte atópaa baixo uns papeis, chámao e cóntalle, e o ministro laméntase:
—Su Excelencia me hace polvo. Ya habían confesado todos.
Do Franco pescador contábanse moitos chistes, pero ningún tan divertido como as notas de prensa oficiais que narraban as súas fazañas no Azor, loitando sen axuda de ninguén con peixes monstruosos. En agosto daquel 1957 soubemos que coa forza do seu brazo pescara un de tres metros de longo, 50 centímetros de diámetro e 2.000 quilos de peso. En 1957 semellaban esgotadas as loas ao Invicto. Como guerreiro era superior a Xulio César, Napoleón e o Gran Capitán. Na paz, o arquitecto da nova España e o pai que ama e vixía. Perdido o pudor, sinalárase «lo bien que sabe marchar bajo palio con paso natural y exacto», chamáraselle «el timonel de la dulce sonrisa» e —non é broma— ponderárase a súa voz de ferro. La Estafeta Literaria comparárao con Cervantes por escribir a novela Diario de una bandera e o guión da película Raza, e non faltou quen falase con admiración da súa arte de fotógrafo e pintor de paisaxes.
Pero aquel 1957 Carrero Blanco superou todo o devandito ao afirmar nas Cortes que Deus nos concedera a gracia dun Caudillo excepcional, que a Providencia outorga ás nacións cada tres ou catro séculos; e pouco despois un grupo de españois pediu para Franco o capelo cardenalicio porque desde Constantino o Grande e Carlomagno ninguén fixera tanto coma el pola Santa Igrexa. E proclamaban: «¡Sí, mil veces sí! No dudéis un momento. España, martillo de herejes, tiene en Franco el gobernante excepcional que su íntimo, su congénito catolicismo, están esperando desde centurias». O que ningún comentou é que no anoitecer do 19 de agosto daquel 1957 o Azor embestira e afundira na baía da Concha, en Donostia, unha barcaza de pasaxe que facía o traxecto entre o porto e a illa Santa Clara. O Azor viña de pescar, pero segundo a prensa local Franco non estaba a bordo, e o comandante e a tripulación do iate botáranse ao mar heroicamente e conseguiran salvar os numerosos pasaxeiros. Non a todos, porque houbo cinco afogados: dous homes, dúas mulleres e un neno de nove anos. Franco amainou a conciencia enviando 5.000 pesetas ás familias con vítimas.
Foi un mal ano, porque en outubro o río Turia desbordouse en Valencia e a riada causou máis de 80 mortos. Semellaba unha traxedia insuperable, e foino ata o 2024, cando se produciu a dana.