Non vou contarlles unha historia de ciencia ficción, senón uns feitos que están a ocorrer estes días na costa de Alacante, onde vivo. O edificio está a poucos metros do mar, nunha pequena cala na que nos bañamos os veciños do inmoble e tamén, con frecuencia, persoas que pasean pola costa e séntense atraídas pola transparencia da auga. Desde hai uns días, este lugar viuse invadido por uns cans enormes, aos que os seus propietarios meten no mar, poñendo en perigo a seguridade dos nadadores. Varios veciños chamaron á policía municipal, que conseguiu deter ao propietario dun pit bull, ao que impuxeron unha multa e lembráronlle a obrigación de levar ao can con correa e buceira e non metelo onde haxa persoas nadando. Pensamos que iso disuadiría aos infractores, pero non foi así.
Esta mañá, un can do tamaño dun san bernardo mexou na roupa e o bolso dunha amiga miña, mentres ela se estaba bañando. O propietario do can díxolle que puxese prezo e que llo pagaba, en plan chulito o individuo. Ela respondeulle que quería unha roupa e un bolso igual ao que estragara e que llo entregase alí mesmo, xunto coas súas desculpas. Ou sexa, que estamos en plena guerra. Un veterinario informounos de que a auga do mar esnaquízalles os riles aos cans, acúrtalles a vida. Se os levan á praia deben estar sempre á sombra e levar botellas de auga doce e un cunco para darlles de beber e refrescalos. Non o contes, dime unha amiga, cantos menos cans, mellor. Pero creo que os cans non teñen a culpa da ignorancia e da mala educación dos seus donos.