A sección de Opinión de La Voz de Galicia converteuse ultimamente nun pano de bágoas, sobre todo para as mulleres que escribimos nela, pero tamén para os homes. Buscamos o consolo de contarlles aos demais as nosas penas, algo así como tombarse no sofá do psicanalista, que xa sabemos que é caro, pero consola moito. Eu mesma son un bo exemplo. Conteilles que adoitaba comer ou cear vendo as noticias e que deixei de facelo. A visión de nenos esfameados en Gaza, ou cribados a tiros cando tentaban chegar a unha repartición de comida, fíxoo imposible. Agora vexo as imaxes, pero non como. Paréceme inxusto comer cando eles morren de fame, e obrígome a ver esas horribles imaxes para participar dalgún modo na súa dor. E cóntollo aos meus lectores para facelos partícipes do meu sentimento de impotencia diante de tanta traxedia. Iso consólame, xa lles digo. De modo que estou a utilizar a sección de Opinión como un pano de bágoas, igual que moitos colegas, homes e mulleres.
Pregúntome se non poderiamos facer algo mellor. Actuar dalgunha forma para evitar o que está a suceder en Gaza e noutros lugares do mundo. Eu cóntoo, xa saben o que digo sempre: por se a alguén lle fose de utilidade. E porque é o meu, a miña forma de relacionarme co mundo. Son escritora e, por iso, aínda que sexa reiterativa, considero que a miña obrigación é denunciar, mediante a palabra, as inxustizas ou as maldades que vexo ao meu arredor. Hoxe engado que me sumarei con gusto e con todo o meu esforzo a calquera intento de mellorar esa traxedia.