A definición de silencio da RAE (Real Academia Española) é «falta de ruído» A palabra non significa ausencia de sons, senón ausencia de ruídos. Nun lugar silencioso pódense oír multitude de sons: o das ondas do mar ao chocar co cantil ou ao deslizarse sobre as areas dunha praia, o canto de numerosas e distintas aves, o das follas das árbores movidas polo vento... Pero vivimos nun mundo no que imperan os ruídos.
Na casa na que estou a pasar o verán coa familia óense de madrugada, cara ás seis e media, leves renxidos das madeiras do teito ao contraerse polo frío matutino, e óese con toda claridade o canto dun cuco, que repite o seu cu-cu, ata que, ás sete en punto, os obreiros que están a construír un conxunto de edificios poñen en movemento as súas máquinas, e o ruído invádeo todo.
Cada vez é máis difícil atopar un lugar silencioso. E cada vez máis difícil que a xente o respecte. Son moitas as persoas que pasean cun transistor (ou como lle chamen agora a un aparello que reproduce música) e colócanse ao lado de quen está gozando do silencio, sen decatarse, ou sen importarlles a intromisión no espazo dos demais. Poñen música a un nivel altísimo e falan entre eles a berros. Con frecuencia trátase de estranxeiros de orixe subsahariana, pero tamén o fan españois, sobre todo mozos novos. Non saben vivir en silencio, nin en calma, móvense sen parar, xogan a pelexarse. É posible que o silencio os asuste. Un psiquiatra comentoume que un dos seus pacientes identificaba o silencio coa morte e que por iso enchía a súa vida de ruídos. Quizá iso explique que vivamos nun mundo tan ruidoso.