Igual é a miña cabeza, que lle ve posibilidades novelísticas a calquera cousa, pero non me dirán que non inqueda un pouco, así en plan capítulo de Black Mirror, esa conversa sobre a inmortalidade entre Xi Jinpig e Vladimir Putin. Que ben te vexo!, díxolle un ao outro, ambos con setenta e dous anos e maneiras de perpetuarse no poder. Hoxe non é impensábel vivir ata os cento cincuenta anos, comentaban coma se fosen dous galegos xubilados mirando unha obra. Polo visto, coma en Galicia, na afastada Asia Oriental non precisan saudarse, senón que lles abonda cun bonito «estás feito un mozo», que xunta mentira piadosa, boas intencións e perspectiva de futuro. Poderían ser galegos, si, estes dous vellos líderes mundiais que, coma os próceres que ocupan os postos institucionais da cultura galega, levan lustros no poder e, polo que se ve, teñen intención de inxectarse o que faga falla e transplantarse o órgano que for preciso para non morreren nunca. Así que, afeita como estou á xerontocracia, non sei por que me inquietou tanto a conversa entre Vlad e Xi.
Quizais sexa porque, en realidade, o contrapunto imprescindíbel e consubstancial da xerontocrática galeguidade é sabermos que a morte vén sendo un alivio comunitario. Aquel cruel pero compasivo «hai que ir morrendo» que lle coreaban a un Fraga Iribarne triste e decrépito. Aquela lenda da Tía Miseria, que puña como condición para liberar a morte presa na súa pereira recibir ela mesma a inmortalidade. E así, a miseria campa. Efectivamente, non hai nada máis miserábel que perpetuarse para impedir que o mundo siga o seu curso.
Que fermoso sería que, ollando ambos un reiseñor pousarse no micro aberto, Xi dixese: «Eu marcharei...»; e Vlad respondería: «E os paxaros quedarán cantando».