Hai tempo que a política se decide máis nos xiros retóricos que nas propostas. Palabras que se pronuncian e silencios que se gardan convértense en armas. Vémolo estes días. Aprovéitase que un alto dirixente dun partido asegure que en Gaza «non hai xenocidio» para que o termo acabe sendo reiterado pola oposición, ata facelo bandeira. A palabra, ausente dun discurso, multiplica a súa presenza noutros.
Na outra punta do planeta prodúcese un crime de corte político. Quen toma a dianteira denunciando o feito agora é o líder da oposición. Berra nun acto e asegura que quen relativiza a violencia «é o verdadeiro ultra». O adxectivo, que se aplicaba á vítima, acabou usado como dardo contra quen non condena con claridade.
Non é ningún xogo inofensivo. A Fiscalía Xeral do Estado advertiu recentemente da «excesiva crispación e polarización» que percorre os discursos políticos en España. Unha convulsión que non só erosiona a confianza nas institucións, senón que serve de caldo de cultivo para novas violencias. Cando o adversario se converte en inimigo, e cada palabra ou cada silencio se interpreta como arma, a convivencia reséntese. Palabras que se inflan, silencios que se retorcen, adxectivos que cambian de dono en cuestión de horas. A linguaxe converteuse nun campo de batalla e todos sabemos que nas guerras sempre hai feridos.
É tempo de baixar o ton e devolverlle ás palabras o seu valor de diálogo e non só de munición. As democracias non morren exclusivamente de golpes, tamén de estridencias.