As novelas non son sempre un movemento da imaxinación.
Cando decidimos escribir unha, adoitamos inspirarnos en feitos da realidade, da que só collemos aquilo que estimamos necesario para o desenvolvemento da historia e dos personaxes.
O que procuramos sempre, máis ca un retrato fiel do que aconteceu, é todo aquilo que pode crear unha ilusión de verdade dentro do propio texto. Non sei o que lle acontece a outros colegas, pero sempre que leo a prensa, reparo naquilo máis extraordinario e as novelas axiña se forman na cabeza. De aí que sexan máis as obras imaxinadas ca as escritas realmente. A mente sempre está construíndo e detectando posibilidades nun proceso de absorción.
Esta semana cavilei nalgún texto cun ton humorístico, e non se me pasou pola cabeza nada relacionado con ese home vulgar, subido nunha tribuna da ONU, que fala da estafa do cambio climático, se inviste de gran pacificador e aspira ao premio Nobel da Paz. Non.
Desta volta, apuntei dúas historias con xuízo incorporado. Por unha banda, especulei cun papel destacado para esa influencer que asegurou que Brigitte Macron, a muller do presidente francés, non era a súa esposa, senón o seu cuñado disfrazado, un caso que pode parecer de conspiración delirante, pero que xa está xudicializado. E, por outra, resultoume atractiva a historia ourensá desa muller que se fixo pasar por fiscal e lle axenciou a unha amiga a condena de lle limpar a casa e coidarlle dos fillos durante doce horas ao día. As miñas dúbidas son as de sempre. É posible darlle a volta a estas historias para que o texto non se vexa coma un gran disparate? Non o sei. O certo é que o mundo ás veces é tan ridículo que sempre fica a sospeita de se todo non será unha broma infinita.