Pertencía ao Olimpo dos seres extraordinarios: os que fan da existencia un cúmulo de asuntos marabillosos. Creo que a súa ocupación era facer felices a aqueles que o escoitaban. Eu era un deles. Na barra do seu bar apoiaba o cóbado. Mirábao. El poñía un par de vasos. E encadeaba as historias coma un mestre da oratoria, un funámbulo das cordas da imaxinación, narrador fantástico. Viviu moitos anos en Brasil. E as aventuras no Mato Grosso, selva amazónica, eran habituais nos seus relatorios: sempre ía con fusil, macheta e vestiario adecuado. Podía contar cen lembranzas, pero só vou contar a que máis me impresionou. Perdeuse. Fermín perdeuse nunha das súas incursións na xungla. Non tiña medo. Pero un problema apretaba o seu adentro: non tiña tabaco. Podería aguantar varias semanas sen comer, ou alimentándose das dádivas numerosas que outorga a natureza salvaxe. Esa non era a súa preocupación. Sempre foi un home magro e a ausencia de alimento non o atormentaba. Porén, non tiña tabaco. Sen tabaco o Fermín era home derrotado. Comezou a camiñar máis rápido, ansioso. Quizá o andar, sen pensar, calmaría os nervios. Camiñaba e camiñaba. Cada vez máis excitado. E, quen o diría, en medio da selva encontrou un paquete de tabaco. Fermín ría. E repetíame varias veces: «Era o meu, era o meu, que o perdera!». Pasaban os días e non encontraba a saída da selva. Escoitou un ruído. Dous tigres. Colleu o fusil, non había medo. Problema: só tiña unha bala. Sacou a macheta da cintura. Puxo a macheta na boca do rifle. Disparou. Espantou aos dous tigres: a bala rachou pola metade e cada parte, milagrosamente, feriu a candanseu felino. Fermín pertencía ao Olimpo dos seres extraordinarios.