Antonte, en Sharm o Sheij (Exipto), tivo lugar a cerimonia do acordo de paz en Gaza. Donald Trump apareceu co seu habitual atraso e co aire triunfal de quen se cre o centro da historia. Tras catro horas de espera, saudou a unha vintena de líderes mundiais. En cada apertón de mans adiviñábase a súa necesidade de impoñer, de demostrar unha forza que en realidade é defensa. Algúns se prestaron gustosos ao xogo. «Só vostede podería conseguir esta paz», dixo o presidente exipcio, buscando quizais a protección do poderoso ou o reflexo da súa vaidade.
Trump estaba inflado e riseiro, semellaba necesitar ese escenario. Días antes fora rexeitado para o Premio Nobel da Paz que tanto cobizaba. A súa decepción non é só política: estende as súas raíces todo o máis íntimo. Desde sempre persegue con ansia calquera forma de recoñecemento, coma se o aplauso público puidese curar unha carencia que ten orixe na infancia. Pero o seu baleiro non é oco, senón voracidade. Eco interminable do que nunca recibiu. Non provén da falta, senón do exceso: de confundir amor con éxito, afecto con dominio, estima con espectáculo. Tenta encherse de posesións, vitorias e afagos, pero canto máis acumula, máis crece a greta interior.
A idea de pedir o Nobel da Paz xa debería bastar para non recibilo. O baleiro de Trump non se sacia: aliméntase do que engule, medra con cada recoñecemento, con cada conquista ou trofeo, ata volverse un monstro que devora mesmo aquilo que o sostén. Talvez, o seu erro é crer que ese oco é inimigo. Se deixase de temelo e habitáseo, descubriría que o abismo tamén pode ser orixe. Desde ese centro espido —sen aplausos— talvez podería xurdir, por primeira vez, algo verdadeiro.