A dixitalización entrou nas nosas vidas de xeito inevitable, ás veces con algarabía, ás veces en silencio. Do que non hai dúbida é de que foron mudando pequenos detalles, transformando hábitos cotiáns sen que apenas nos decatásemos.
Un gran cambio foron as conversas. Antes facíanse cara á cara, logo por teléfono. Agora, con mensaxes rápidas e inmediatas, pero fugaces. Cambiamos a calidade pola cantidade e, no proceso, mudamos o xeito en que nos conectamos.
Tamén o tempo de lecer sofre esta metamorfose. Ler un libro impreso, gozar dun paseo sen teléfono ou compartir unha sobremesa sen pantallas son pequenos praceres que, pouco a pouco, ceden terreo a series en liña, xogos dixitais ou maratóns de vídeos. Non é un xuízo, só unha constatación dunha mudanza que acontece coma poalla, case sen ruído.
Na cociña, nos andeis ou nas nosas rutinas matinais, a dixitalización instaura novos acompañantes: receitas en vídeos, alarmas programadas, listas dixitais de compras... o papel pola pantalla, a memoria pola aplicación. Un cambio tan sutil como profundo.
Mais aínda queda beleza. A tecnoloxía, ben usada, permite achegarse a persoas afastadas ou facilitar tarefas. Só precisamos equilibrar, non deixar que o ruído dixital apague a voz das pequenas cousas que tamén fan a nosa vida rica e verdadeira.
Pode que o reto non sexa frear o avance nin resistirse á modernidade, senón aprender a escoitar ese impacto e decidir con liberdade que partes abrazar e que outras protexer no recuncho do noso día a día.