Os venres, ao redor dun café, xúntome con varias amizades para falar de literatura e compartir as nosas experiencias lectoras. É un momento importante na semana. Este tráfico de ideas, revistas culturais e libros axudan a comprender o mundo, saber que non estamos de todo na periferia da literatura e aínda podemos ler o que se coce en galego e noutras linguas de fóra. Por iso, cando se achegan as datas dos Nobel, sempre facemos a aporta dun café para ver quen de nós acerta coa persoa premiada en literatura. É un xeito de pórmos enriba da mesa as autorías favoritas e ver que a academia sueca confirma o noso gusto literario. Mais case nunca atinamos porque o universo da escrita é inmenso e temos que nos conformar con ter na casa eses estantes ateigados de candidatos que, quizais, algunha vez sexan premiados. Con todo, cando algún ano cadra coas nosas preferencias e expectativas, a sensación é unha mestura de pracer e orgullo.
Este ano, unha vez máis, non premiaron a Cartarescu, que leva sendo a miña aposta dende hai moito tempo. E Krasznahorkai non estaba entre as candidaturas das miñas amizades. Ninguén de nós o lera e iso supuxo unha decepción mesmo para o grupo, sobre todo porque mesmo había un libro seu traducido ao galego que se nos escapara.
Lidas as reportaxes sobre el, decateime de que, dalgún xeito, eu xa o lera, porque as películas hipnóticas en branco e negro de Bela Tarr estaban inspiradas nos seus libros, e el mesmo fixera o guión. Esa coincidencia levoume axiña á librería para saber que todos os seus libros estaban fóra de catálogo e había que agardar un mes para velos de novo en circulación. Por sorte, un amigo, cunha biblioteca inmensa e diversa atopou un do autor e deixoumo para que eu o lese na fin de semana. E teño que confesar que o abraio da lectura foi tan grande que xa perdoei a academia sueca por facerme perder a aposta de Cartarescu, ao que xa lle lin case todo, e Krasznahorkai ben vale máis ca un café.