Chega o cambio de hora. Algúns repudian esta liturxia de cada outubro. Semella que a noite toma o poder das vilas. Nas aldeas pequenechas o cambio de hora nótase máis, a xente acubíllase arredor das lareiras e acompáñase de castañas e viño novo. Non está tan mal. Se por fóra todo está escuro, convén acender as luces do adentro. Non coñezo ningunha fórmula máis eficaz que as ilusións: son fosforescencias que iluminan o noso adentro. Hai ilusións que se cumpren. Outras, non. Porén é preciso non descabalgar do cabalo das ilusións. Sempre digo que son un ser condenado á esperanza. Porta que se pecha, porta nova que quero volver abrir. O oficio de escritor ten estas ingratitudes: novelas que non se editan, escritas para o silencio. Pero, por raro que pareza, cando un dos textos semella fenecer, sempre hai outro que comeza a subir dende o ventre ao corazón, e dende o corazón á cabeza. En ocasións non é grato escribir. Pero un escribe quizá porque non sabe facer outra cousa. Ademais, para qué negalo, a literatura está vivindo o seu momento máis torturador. En ocasións sinto que non se escriben novelas, senón guións. Que só importan os argumentos. Que a música desaparece das páxinas e queda substituída por escenas, ocorrencias, palabras disonantes. O premio con maior dotación do mundo é unha falacia. A promoción é máis importante que a dedicación. Porén non cabe perder as ilusións. A pesar de que a realidade nos empuxe ao contrario. Un coñecido foi á librería na procura dun autor que estudaban no instituto do seu fillo. Preguntou: «Ten algo de Méndez Ferrín?». O libreiro contestou: «Con pólvora e magnolias». «Pois póñame magnolias, debe ser menos violento, non?».