Esta mañá falei coa miña amiga Benilde (nome ficticio para protexer a súa privacidade), que me soltou de socato: ¡Vivimos nun mundo de vagos! Benilde e eu somos amigas desde a nosa época de estudantes universitarias. Agora chamámonos cada mes os días 1 e 20 para comprobar que seguimos vivas e intercambiar noticias sobre outros amigos que, como é natural, cada vez son menos porque morreron.
Eu díxenlle que creo que vivimos nun mundo no que todos traballamos, algúns no que lles gusta e outros para gañarse os garavanzos. Benilde replicó: hai xente que rouba e mesmo mata para vivir sen traballar. Iso son excepcións, repliqué eu. Lembreille a maldición bíblica: a serpe que tenta a Eva, a expulsión de Adán e Eva do Paraíso, e a condena de Deus a gañar o pan coa suor da súa fronte… A pesar diso, os suorentos descendentes de Adán e Eva conseguimos vivir do noso traballo e mesmo ter momentos de pracer e felicidade. Benilde lembrou que El rincón del vago, unha páxina web creada por dous estudantes españois de enxeñería informática para que os estudantes compartisen traballos entre eles, acabou convertida nunha fonte de plaxios. Os profesores atópanse en todos os exames varios traballos idénticos. Os estudantes copian traballos doutros e fanos pasar por propios, sen engadir nada ao traballo alleo. E o peor é que a súa memoria e a súa capacidade de resolver problemas atrofiouse por falta de uso. Sen un móbil, as datas de 1492, 1789, 1969, os nomes de Neil Armstrong, Cristóbal Colón, ou Isabel e Fernando non significan nada.
Quizá a miña amiga ten razón e só a xente da nosa xeración cre na dignidade do traballo. Somos persoas que temos conseguido con esforzo o que temos, e a moita honra, non somos mantidas nin parásitos. Pero quizá sexa certo que vivimos, como unha reliquia do pasado, nun mundo de vagos.