Dicía Ernest Hemingway que vivimos esta vida coma se levásemos outra na maleta. Non é difícil sentirse identificado con esta idea: cargamos con expectativas, medos, plans non cumpridos, recordos ou culpas que nos impiden vivir de maneira plena. Pospoñemos a ledicia e o goce da vida porque cremos que teremos tempo ilimitado, ou unha segunda oportunidade no futuro. E a verdade é que o presente se nos escapa das mans: é po fino de bolboreta.
Cando o alto mando nazi Hermann Göring entrou en prisión, tamén chegou cargado cunha maleta. Conta Benjamin Labaut no seu libro Un temblor terrible (Anagrama), que, entre outras cousas, levaba esmalte de cor vermella rabioso, co que se pintaba as uñas dos pés e das mans para disfrazarse de Nerón. Isto facíao en encontros festivos coa alta xerarquía nazi para descomprimir a tensión da guerra. Tamén ía cargado de dihidrocodeína, un analxésico do que tomaba máis de cen pastillas ao día, e do que estaban enganchadas as tropas da Wehrmacht, en especial para manterse espertos durante días. Despois de ser desintoxicado, Göring sería conducido ao xuízo de Nuremberg e condenado a morrer aforcado. Nun último intento de ser dono da dignidade que perdera moito tempo atrás, pediu ser fusilado. Non lle foi concedido o desexo e suicidouse mordendo unha ampola de cianuro que escondera nun frasco de pomada para o pelo. Tamén a levaba na maleta.
A vida de Göring, por tanto, transcorría noutra parte, acaso nunha sinistra escuridade. O degoro dun eu alternativo, así como as drogas, lle permitían evadirse do presente. A maleta arrastrouna ata o final, aínda que, por sorte, a Historia ocupouse de baleirala para presentar ao personaxe espido.