Cando se chega a unha idade na que xa non se poden realizar sen axuda as tarefas da vida cotiá, o habitual é pensar como e onde pasar os anos que nos queden de vida.
Eu son partidaria de ir a unha residencia. Teño amigas , que son nais de fillas, e que soñan cun utópico final na casa dunha delas ou de ambas, que se turnarían en atender á súa anciá nai. Cualifícoo de utópico porque as fillas están en idade de traballar e teñen que ocuparse, ademais, de coidar dos seus propios fillos. O que significa que teñen que contratar a unha persoa para que se ocupe da anciá. Esa persoa impón uns horarios e adoita ter á anciá metida na cama para durmir cando o resto da familia regresa ao fogar e desexa un pouco de tranquilidade. Total, que ao final lle dan un bico nocturno á anciá nai e aí acábase a historia.
Eu son nai de fillos que, xenerosamente, ofrecéronme a súa casa para pasar os meus últimos días, ofrecemento que agradecín e rexeitei polas mesmas razóns anteriormente expostas, agravadas neste caso por ser noras e non fillas as persoas sobre as cales cae como unha laxa a pesada carga dunha anciá.
A opción da residencia parecíame a máis desexable. Disponse dun médico as vinte e catro horas do día e, cun pouco de sorte, pódense atopar persoas da mesma idade con quen compartir actividades ou comentarios sobre o que está pasando no mundo. Pero resulta que tamén a miña visión era utópica porque nunha desas residencias un interno estrangulou a unha interna, feito que transcendeu quizá por tratarse dunha antiga cantante moi coñecida. O peor do asunto é que ese homicidio pon de relevo o descoido das persoas encargadas da seguridade dos internos. Como é posible que ninguén acudise en axuda da pobre Encarnita Polo?
En fin, a perfección non existe.
Espero que as miñas reflexións sexan polo menos de utilidade aos lectores que estean a pensar onde e como pasar os seus últimos días.