Parece que foi onte e xa celebramos as vodas de prata! Era tanto o desexo de ver ó Principal aberto despois de anos pechado, que lembro que a inauguración da súa remodelación foi una ledicia compartida entre os veciños de Ourense e os que nese intre tiñamos a súa representación no Goberno de Galicia. Dende a miña chegada a Consellería de Cultura plantexamos a Fraga que unha das prioridades, por il compartida deseguido, tiña que ser o remate das obras do Principal. Era, como entón recordou o presidente da Deputación, unha asignatura pendente da cidade. Fai 25 anos podemos recuperala e coido que, sen falsa modestia, con nota sobresaínte. Había consenso en dotar a capital dun foco cultural activo e non só dun mero espazo expositivo. Ese foi entón o meu plantexamento ó equipo da Consellería no que lembro a laboura do arquitecto Iago Seara, director xeral de Patrimonio, que xunto con Emilio Fonseca foron as almas técnicas do sobranceiro proxecto. «Facer algo mellor Ourense» era unha especie de lema que eu levei das terras das Burgas ás de Compostela e que có Principal fixémolo posible. Como tiven ocasión de escribir nun libro dedicado ó teatro pola Xunta, «a historia dunha cidade atopase en moitos dos seus espazos; no mercado, no camposanto, nos tempos, nun curruncho das súas rúas ou, coma neste caso, nun teatro». O que fixeramos foi recuperar a memoria da cidade contida no Principal e que a min, hoxe como entón, me leva a miña xuventude polas vivencias que tiven no vello Principal. Era este un lugar de encontro, de acollida e de integración cultural-social e afectiva. Cando os cartos eran escasos, no Principal achegámonos moitos de nós as primeiras manifestacións culturais e empezamos a sentir as primeiras inquedanzas como membros dun país con lingua e cultura de seu. Lémbrome das movidas que moitos e bos ourensáns armaron para que o Principal de Ourense non desaparecese. Non podo nomear a todos pero non quero esquecer a José Luis Baltar, Victorino Núñez ou Xaime Quessada («é un honor e unha satisfacción traballar neste proxecto anque non haxa un can», chegou a dicirme). Hoxe vexo, con satisfacción, que non só non desapareceu senón que ten unha moi boa saúde. Deséxolle, como o poeta Álvaro Cunqueiro a lingua galega, mil primaveras máis ó Principal como lugar de encontro das inquedanzas de Ourense.