Arrecende a outono na terra de Monterrei. Arrecende en Galicia enteira. O outono é un cuarto con vistas ao mar, sereno, en calma. Da mar que soñamos agroman as árbores, anatómicas, unha radiografía do tempo que virá. En realidade a outonía comeza cando os nenos e mozos acoden ás aulas. Aí, oficiosamente, remata o verán. O rostro sen fisuras dun país perfílase na mirada dos nenos. Agora, os seus ollos están iluminados por pantallas que crean un universo paralelo. Un universo irreal. Das pantallas en ocasións saen palabras sabias, cancións sublimes, ocio fresco. Porén, maioritariamente, das pantallas saen sintagmas necios e insistentes vídeos que vulneran o rostro do país: a mirada dos nenos. Creo que nos equivocamos colocando ordenadores e pantallas en todos os recantos do noso mundo. En Estados Unidos fixérono hai anos. Hoxe dan marcha atrás. Afirman que a cultura analóxica apenas existe. Négome a crer tal conxectura. Igual que me nego a crer que desaparecerán os xornais de papel, os de toda a vida. As noticias, como o outono, teñen tamén o seu recendo (aroma a lavanda e eucalipto), ás veces. En ocasións, un olor a muladar. Eu preciso tocar as noticias cos dedos. De non ser así, navego entre pantallas que ofrecen mensaxes continuas. Rápidas. Líquidas. Quizá todo é líquido nestes últimos días de setembro, cando os grises pintan coa súa paleta os horizontes, lonxe. O ceo xa non bica as ondas. Escapa. Escapa coma funambulista sen rede. Un aire. Unha fiestra a ningunha parte. Chega o outono e deambulan aves de paso, céleres, entre as ponlas da noite. Unha certa melancolía. Nostalxia que revolve as entrañas do futuro. A outonía, no fondo, é un canto de esperanza.