Esperaba a hora da cita no hospital. Dous médicos camiñaban polo corredor. Falaban. Pero non de diagnósticos, senón do Nadal. O Nadal é un resplandor que flota sobre o val de Monterrei. Flota humildemente. Non con ese recargo dalgunhas cidades, abrumador. Pregúntome moitas veces cómo é posible que haxa seres humanos tan capturados por estes espectáculos lumínicos e artificiosos. Todo cosmética. O Nadal hai que levalo cosido por dentro. Como os médicos que pararon preto de min, que agardaba turno na consulta. Un díxolle ao outro, moi sorrinte: «¿Sabes que lle pasa a Papá Noel cando lle falta un reno?». O compañeiro mirouno extrañado agardando a solución. Dixo: «Padece insuficiencia renal». Concluín que hai médicos que teñen un sentido do humor un tanto extravagante. Non sucede o mesmo con Jorge Cañaveral, o meu amigo radiólogo. Estes días está no seu país, Arxentina. Antes de marchar deixou mate na miña casa e díxome: «Che boludo, qué humilde es el Dios en el que crees». Eu non entendía. Proseguiu: «Mirá si es humilde que nació en Belén pudiendo haberlo hecho en Buenos Aires». Un fenómeno. Como o primo Gerardo. Cada ano, coas figuriñas do Belén, cóntanos media historia bíblica. Sabemos quen son os pastores porque el inventou os seus nomes. A procedencia da vaca e da mula. As orixes de Melchor, Gaspar e Baltasar e os seus familiares cercanos. A imaxinación é o seu reino. Cando eu era viviamos na mesma casa. O cinco de xaneiro deixabamos unha copa de anís e galletas para os Magos. Unha noite de Reis levanteime e vin que o Gerardo bebía a copa. «Gerado, é para os reis, que veñen cansados da viaxe». Non esquecín a súa resposta: «Dixéronme que non lles gusta o anís».