Hai idades, tan fráxiles, nas que a morte non podía estar permitida. Alguén tiña que prohibila. Hai idades de saxofón e auga, nadando, que sosteñen o mundo entre gozos. Idades de abrazos e amigos, de brindar coa lúa polo futuro e que o futuro ría coa boca ben aberta. Manuel tiña esa idade. Era todo luz. Fulgor. Pero un muro, como Saturno, devorou a súa pel vívida. Deixa o baleiro. Quizá no Prieto Nespereira, o sexto instituto de Ourense, aínda escoiten os seus pasos nos corredores. Quizá xoguen con el, nas sombras da noite, os encerados e pupitres e voces cegas. Aprenderá a xeometría dos soños mentres vaga polas aulas. Contemplará os ollos dos colegas, animados, dispostos a conquistar días de gloria. Acariñará as mans dos amores. Mirará, de cerca, a ausencia que escribiu nunha mañá da outonía. Contan que onde estaba Manuel só había contento e alegría. Era un antídoto contra a tristeza. Contan que o botan tanto de menos que hai quen escoita, cando o silencio abriga os patios e recantos do instituto, o seu saxofón enmudecido. É a música dos seus dedos invisibles: o aire, cálido, que transpira a súa ausencia. Hai idades, tan fráxiles, nas que a morte non podía estar permitida. Escribiremos mil veces nos cadernos, nos ordenadores e paredes, esta frase lacónica e imperativa. E, mentres escribimos, pensaremos en todos os poemas que quedan por escribir. Saberemos que hai que camiñar. Seguir camiñando. Talvez estou escribindo unha mentira. Pero é o meu deber. Dicir, gritar, proclamar un canto de vida. De vida e esperanza, como o libro de Rubén Darío. No Prieto Nespereira non vai vencer a penumbra. A pesar do muro da desolación. A pesar de que ninguén prohiba a morte, Manuel.