Un dos grandes praceres dos lugares pequenos, Verín de Verín, é a conversa dunha tarde frío arriba. Cruzarme co Toné, por exemplo, e escoitalo. Toné é un dos homes de máis talento que coñecín na vida. Podería dedicarse a calquera profesión relacionada coa creatividade, dende a decoración ao deseño ou á pintura, e destacar profesionalmente nunha gran cidade do mundo. Pero elixiu Verín. Por iso digo que é un privilexio sentar con el, serenamente, e ver cómo corren as súas historias. Imposible aburrirte. Pasa da memoria de todos á memoria particular. Do Verín de antes ao Verín de agora. E nunca falta unha referencia á súa segunda patria, Asturias. Avilés, concretamente. Alí foi un referente e, tamén, un rebelde. Os seus ollos azuis aínda delatan aquela heterodoxia: un modo de ser diferente. Único. O pasado domingo, navegando a melancolía, contoume a historia de Carpanta: un can que era de todos e, polo tanto, de ninguén. Chamábanlle Carpanta porque os mozos, á hora da merenda, compartían con el os seus bocadillos. Carpanta agardaba por eles á saída da escola. E cando ían á praia, Carpanta, que non quería mancharse con area, agardaba pola cuadrilla dos rapaces. Un día, naqueles tempos de ditadura e negror, un policía quixo acabar cos cans que andaban soltos pola rúa. Carpanta non puido sobrevivir. Un municipal de infausto recordo en Asturias, de cara con faccións simiescas, acabou con el nun recanto de Avilés. O Toné non puido soportalo. Enterrouno. Chorouno. E cun pau, rascando o cal dunha parede próxima, escribiu: «Aquí yace Carpanta, asesinado vilmente por el policía Monachita». Un dos grandes praceres dos lugares pequenos é escoitar. A Toné, especialmente.