Emocionoume a foto que acompañaba esta peza de xoves, na nosa web, a pasada semana. Eu falaba do «pulpo» e de Verín. Os compañeiros ilustraban cunha imaxe. Na imaxe estaba a Chata. Formou parte do meu universo, de emocións, dende neno. Como forma parte a Casa do pulpo. Lembro penetrar naquel paraíso da rúa Lisa cada feira. Días tres, once e vintetrés. Levábame o tío Colás. A min só me gustaban os rabos pequenechos. E a señora Teresa preparábame, tres e once e vintetrés, un manxar á medida. Lembro o seu porte: vertical, poderoso, robusto. Os seus cinco fillos sempre me quixeron. Eu sempre os quixen. Seguiu a tradición familiar na Casa do pulpo da Avenida de Portugal, no local onde estaba o Bar Juan e onde cada luns, ás sete en punto, eu collía rumbo aos Salesianos de Ourense. Aínda percibo nese lugar a presenza dos que non están. Maxia. E algunha vez, cando estiramos o xantar, sinto que por alí camiña a señora Teresa. A Casa do pulpo é un concilio de nostalxias. Como contalo? O Locho chamábame Caneiriño e aseguraba con entusiasmo que eu estaba destinado a escribir. A Chata ou a Mari sempre colocaban no meu prato as talladas sublimes. Coa Chata coincidín en Mallorca. Nunha das festas que organizaba Pedro, sempre xeneroso. Os mellores pratos ían para min, o Bernardo e o Mariló. Recordo á familia dos pulpeiros nesta columna que tiña que escribir. Por tanto cariño. Hai veces que a melancolía, como unha araña, rabuña. Por iso escribo. Dos fillos da señora Teresa queda vivo o Cheché. Crúzome con el. Leva cada día La Voz de Galicia baixo o brazo. Mirámonos. E sabemos que nos queremos. Non precisamos nin sequera estas palabras. Nin sequera, Cheché, nin sequera.