Hai invernos atractivos, mesmo intimamente desexables: eses que cargan con temperaturas por debaixo do cero pero que teñen o sol, como un emperador, iluminando territorios e almas. Hai invernos alegres, de San Antón, coas cuadrillas festexando o viño novo e o santo da parroquia de Ábedes (en Verín o San Antón é festa maior). Hai invernos que agardan polo entroido e outros, máis tristes, que non agardan por nada. Hai invernos de néboa, humidade, que se mete nos ósos e non te deixa nin respirar. Invernos de ausencias e despedidas, pero tamén de encontros e sorpresas. A min só me gusta un tipo de inverno: o de Reis Magos, San Antón, e entroido petando na porta da miña tribo. Os outros lévoos mal, mesmo cunha insoportable melancolía que me conxela os dedos do adentro. Desagrádame o gris. E a chuvia que non deixa de chover. E a marmaña xeada que te molla por todas as partes posibles e imposibles. Hai invernos con sabor a ti, ou sexa, contigo e os teus ollos marróns acompañándome, Berta. E invernos que semellan lousas de ferro, aceiro, pratino. Hai invernos de risas, co Paco Mariló contándome as historias que el só sabe contar. Co Bernardo presumindo da súa cadeira recén estreada (cadeira biónica, di el con coñecemento científico pleno), e bailando, como se estivese no medio das ondiñas veñen ondiñas veñen e van de Maracaibo. Hai invernos nos que non podo escribir, porque cada letra é unha tortura. E invernos onde invento as mil maneiras de ser feliz entre as liñas dunha novela, que borro, tiro, e volvo borrar (dicía Cortázar: para ser escritor hai que ler moito, escribir moito e tirar moito). Hai invernos como esta semana que só durarán esta semana. Espero.