Arrecende a acacia no val de Monterrei. Sei que algúns denominan a esta árbore como unha «especie invasora». Non o dubido. Todo o invade. Crece e crece ata pintar de amarelo as abas dos nosos montes. Desculpen que discrepe coa maioría ecoloxista, e sensata, nesta columna de febreiro. Porque febreiro é o espello, como Velázquez nas Meninas, onde se mira a primavera. E a primavera ten recendo ou non é primavera. Aquí, na miña tribo, arrecence a acacia. Coincide co entroido. Arriba ou abaixo. Sempre andan da man, namorados, ela mais el. En ocasións, entre delirios literarios, cheguei a pensar que a árbore e don Carnal eran a postal máis linda do meu val encantado. Verín. Verín posúe encanto. Non é fácil de definir. En realidade, é un asunto indefinible. Como o amor. Ninguén pode explicar que as bolboretas dancen no interior. Que mires e que te miren e sintas como o mundo, tan ingrato tantas veces, pareza o paraíso. O paraíso está aquí ou non está. En Verín de Verín o paraíso case sempre coincide con febreiro. Hoxe, cando vai rematando o mes, as comadres encherán de gozo todos os recantos do país. Eu sempre sentín as comadres como un sortilexio, amarelo, que inza de ledicia as rúas. Tamén os montes. Van Gogh dicía que o amarelo era o sinónimo do sol. Dicíao el, que viviu tanto tempo en medio e medio da noite: esa escuridade que vai cegando a alma, ata afogala. En ocasións, a lúa tamén se viste de amarelo. Faino para recordarnos que esa é a cor da vida. A cor o entroido. Das comadres que este xoves darán vida á nosa vida. Brindemos, pois, pola alegría. Brindemos para seguir bailando. Aínda que cada vez nos custe máis, un dous tres un dous tres, acompasar o baile.