Foi un día inesquecible. En Verín de Verín sucede de cando en vez. O poeta Antonino Nieto, auténtico e arrebatado, recitaba na Peixería (tapas, viño e cervexa). Era un homenaxe ao amigo que falta: Toné. Recitou a favor da vida e da alegría. É o que leva facendo dende que o coñezo, hai cincuenta anos. Antonino, desaparecido Carlos Oroza, é o mellor recitador de España. Co seu abrigo avultado, pantalón curto, pelo prata e ollos azuis metal, montou o seu espectáculo (o espectáculo, en realidade, é Antonino). Tivemos épocas de estar máis cercanos, e épocas de distancia, pero ambos sabemos que estamos e somos unha celebración perenne dos afectos. Clamou o poeta a favor da poesía. Evocou aos ausentes con deleite. Fíxonos gozar tanto que ata o Julio do Salgueiro tardou en expresarse. Rematado o acto, falou o Julito. Asegurou que na súa época barcelonesa coñeceu a un faquir, nas Ramblas. O Manolo Lucero, que viviu case toda a vida na cidade condal, corroborouno. O faquir, obviamente, existiu. O que ignoro é a certeza da historia que contou o do Salgueiro. Dixo que o faquir era quen de tragar cravos ou cristais. Mesmo capaz de furar a faciana de parte a parte. Dixo que outra das súas virtudes consistía en deglutir todo tipo de metais, cobre, prata, latas diversas. Dixo que o viu engulir un bote de Fanta limón, enteiro. Chegou un momento en que o Mariló saltou: «Julito, anda, déixate de películas». El asegurou que non esaxeraba. Levantouse. E acabou de contar. O faquir, insistiu o Julio, deglutía absolutamente todo. Fixéronse amigos. Foron a un bar. Pediu un par de cañas. O faquir non aceptou. Por que?, preguntou o Julito. A resposta foi simple: «Séntame mal a cervexa».