Agoniza o verán e regresa a normalidade. Con mágoa. Agosto partiuse en desperdicios de cinsa e lume e angustia. A cuadrilla acusou a calamidade. Estámolo pagando. Discutimos máis do habitual. Porén, de seguida chegamos á calma. Onte estivemos parolando da moral, de Kant e de filosofía. Non é unha chanza. O Juan Ramón colleu o móbil e a intelixencia artificial púxome de volta e media. Eu insistía. El tamén. O Paco Mariló serenounos e calamos. Daquela o Beni, que ultimamente toma algunha caña con nós, lembrou unha pintada dun verinés ilustre. Non cito o apelido, reitero, insigne. O alcume era O Polo. Un primeiro de maio de finais dos anos setenta pintou nunha parede ampla e céntrica de Compostela: «1 de maio, traballa ti que a min dáme a risa». E alí quedou a pintada durante meses. No cemiterio de Boisaca, de autor descoñecido e relacionada coa anterior, podiamos ler: «Levantádevos, vagos, a terra para quen a traballa». O Bernardo ría. O Mariló e o Juan Ramón, tamén. O Julito, calado. Eu lembrei unhas letras que estaban na estación do Villalón en Ourense, onde collíamos o autobús para Verín. Era na época en que presidía a deputación Victorino Núñez. Unha pintada sucinta: «Victorino, colócame al sobrino». O Julio seguía calado. Ata que falou, melancólico. El tamén pintou nos seus anos mozos: en Barcelona, cando exercía de mecánico da alta competición motorista. Estaba namorado. A noiva deixouno porque non madrugaba. Ela si, moi laboriosa, e non admitía que a súa parella alpeirase ao mediodía. O Julito non sabía que facer para reconquistala. Confesouno onte. No muro enfronte da súa casa escribiu con brocha: «Me gustas más que levantarme tarde». Segue solteiro.