A outonía ten sabor. A min sábeme a castiñeiro e frescura, a ollos marróns no lusco fusco e viño que ferve nas adegas. Tamén ten color a outonía. Este ano, negro. Aínda non nos erguemos da lacra de agosto. As súas cicatrices inzan os montes. Pintan as abas das montañas de tribulación: unha melancolía que nos percorre a pel, que é a parte máis profunda do ser humano. Na pel sentimos o amor, e tamén a dor. A pel enardécese de paixóns, pero tamén naufraga cos pesares. Quizá o outono teña tamén a súa pel. Cada ano vén sendo amarronada e verde. En 2025: negra, escura, cetrina. Temos que librarnos desta sensación horrible, como se alguén estivese cravando no noso adentro os cravos da desilusión. Convén reilusionarse, reencantarse, reengancharse á vida. Lembro a unha compañeira mestra que, ao rematar a xornada laboral, viaxaba de Verín a Xinzo. Era zamorana, simpática, moi ocorrente. Audaz e intelixente. Fixo amizade co meu pai, que era chófer da empresa Villalón. Un día ía eu tamén naquel autobús e a mestra non deixou de facernos rir aos pasaxeiros. Na parada de Xinzo, cando ía baixar do autobús, dixo ben alto: «No olviden ustedes que en la vida todo es pasajero... menos el señor Caneiro, que es el chófer del autobús». Baixou e eu quedei pensando na súa sentenza. Semellaba plena de sabedoría. E tamén cargada de graza. Os pasaxeiros da liña Verín-Ourense non deixaron de comentar o bo humor da mestra, que amenizaba todas as viaxes. Quizá neste tempo había que lembrar os momentos felices da vida, as risas, mesmo as risas roubadas. Porque tendo os montes vernizados de negro é preciso non pintar de negro o noso interior. Porque todo é pasaxeiro... menos o conductor.