Federico baixaba por «Calderería Nueva» murmurando «Chove en Santiago ...»; sorrindo naquela mañá quente do verán de 1996.
Os irmáns Roldán, na espiral de repetido tempo, non o facían. Vergoña e ignominia era a marca que levaban dende os recunchos máis mouros de Asquerosa ata a Horta de San Vicente; aínda soaban os ecos das detonacións... Eles só murmuraban en fondo silencio, daquelas horas endexamais esquecidas, da escasa vergoña dos asasinos.
Entre os bazares dos árabes, cheos de luz, escintilantes na refulxencia, e o sabor do mel untando os doces, apareceu a poboada cabeza de Enrique; ía murmurando un poema de Federico, procurando o ritmo, erguéndose nunha espiral de ton. Foi unha cálida aperta. Separáranse había poucas horas, entre infindos proxectos e candeas do tempo.
Enrique vía a elevación dos versos por riba da percusión de Eric Jiménez, indo cara a novo emparellamento para xuntar os poemas no rebumbio. Terían que procurar o cumio da voz para baixar amodo ata a maxia do ínfimo Darro.
Falaron da noite. Pousaron os beizos no borde da cunca. Gozaron daquel viño espeso de Barrantes que lles enviara o Pacucho. Cantaban ao son do orballo, recentemente baixado da montaña, na busca da alborada, por riba das torres da Alhambra.
Chegara o tempo da separación. Remataba o tempo de Federico, a presenza amábel na compaña de Enrique. Só quedaban palabras e un ritmo que ía mesturándose coa voz; «Chove en Santiago ...»
Fernando Vilaboa. 63 anos. Madrid.