A avoa Manola tiña superpoderes. Dirano moitas persoas da súa avoa, pero neste caso, era certo.
Os seus ollos desprendían tal confianza e verdade que facía que lle contases todos os teus segredos. Se o que lle confesabas era algo serio, acababas rindo ata mexar polo seu humor a proba de balas, malia enviuvar dúas veces.
Criou tres fillas e un fillo, e viu medrar catro netas e dous netos. Facía o mellor caldo do mundo, a pesar de levar anos comendo sen sal.
Un dos elementos máis evidentes da súa maxia era o seu famoso responso a San Antonio. Que o rezase sen trabucarse supoñía garantía de éxito para quen o necesitase, e se non había un desexo particular, servía como protección fronte á vida. As dúas veces que non foi capaz de dicilo de seguido, houbo malas novas.
Tiña artrose e un dos seus dedos estaba completamente torto, pero facía calcetíns de lá das cores máis insospeitadas. De feito, aínda conservo algúns laranxas e negros. Era encantadora de galiñas e organizadora oficial da matanza do porco. Ofrecíase sempre a facer un bisté se non che gustaba o que había na mesa, roncaba moito, debullaba fabas nunha talla e, dende que teño memoria, na súa casa sempre había xel de baño La Toja.
Ríase dun xeito tan rítmico e acompasado que parecía que estaban movendo unha chea de axóuxeres a un tempo. Nunca foi quen de ver unha película enteira, ninguén a enganaba coas contas e, cando quería colgar o teléfono, dicía: «Ala, querida».
Nunha ocasión pregunteille onde coñecera o avó, o seu primeiro marido, e respondeume que por Internet. Contárame tamén que de nova traballara en Ourense servindo nunha casa.
Sempre lle vin o pelo curto. As mans tíñaas suaves na palma e engurradas no resto, e o mandil de cadros era o seu uniforme. Cando ía á misa, puña blusas estampadas de cores rechamantes.
Un día ó pé da lareira vina marcar unha cruz nun recadro dun papel que parecía algo oficial. Cando preguntei, dixéronme que a avoa non sabía ler nin escribir. Se chega a saber…
Alba Reigada Tierro. 33 anos. Madrid.