Xaneiro na aldea. Un tempo de primavera en pleno inverno, uns días estraños e cheos de luz, a pesares das néboas que desde a noite ata case o mediodía escondían as casas, as árbores, as cousas e incluso as persoas.
Loitando contra o sol e berrando a un tempo por el. Un sol tímido, coitado e preguiceiro, ao que lle custa moito facerse ver, alumear ou quentar as vidas de quen traballa, de sol a sol, que ironía! Sen présas, sen horarios, sen obrigas, sen nada especial que facer, ou si… Só vivir, si, estar alí, na casa, na aira, na terra, pisar a terra, tocar a terra, lavar as mans na auga fría, moi fría, e lembrar o frío e o xeo na auga dos charcos, dos invernos de nena, das matanzas, das sabas húmidas, da cociña ardente, sempre a carón do lume ata que raiaba o sol.
Agora é outro tempo, mais a memoria segue dicíndonos quen somos, segue contándonos como somos, que facemos e cara onde imos. Ela fai que nos sintamos parte deste lugar, desta terra, desta casa, da vida que houbo e da vida que agora lembramos en cada lugar que habitamos. Pintar, limpar, lavar, preparar, ordenar, colocar, mirar, sachar, desbrozar, rastrelar, sementar, mirar...
Recoller pedras, gardar madeira, recompoñer o carro con axuda das lembranzas, peza a peza, aínda que xa falten moitas, demasiadas. Contemplar, unha vez rematou o día, o traballo feito e descansar.
Begoña Valdés Rodríguez. 65 anos. A Coruña.