Camiñaba polo peirao do porto, procurando algunha pegada anterior ás reformas, indo ao ritmo da cidade, gozando do serán. Crin sentir o estraño dun día diferente, de algo por vir, intuído, posíbel.
Arrimouse á mesa, dende a que me atopaba envolto no ruxerruxe do mar, gozoso eu de recoñecer aqueles ollos cheos de ledicia. Anaïs, sorrinte, non preguntou, non explicou, pediu unha bebida, cal se fora o día despois; non corenta anos sen nos ver. Rimos, comentamos dos paseantes, baleiramos múltiples vasos, na presa de chegar ao degoiro nocturno.
Dixo de achegarse ao obradoiro dun seu amigo artista, Rapela, por sentar na galería, cara á praia, por ver as fogueiras na noite máis curta do ano.
Deixamos a avenida Marina para entrar nun edifico, xunto á Casa do Sol.
Mirei para Anaïs mentres o ascensor nos trasladaba ao sétimo andar; a mesma beldade de había cincuenta anos, idéntica imposibilidade de máis coñecer, como nos dez anos de amizade. Entramos no estudio do artista. Fronte a nós, tras de infinda cristaleira, a praia de Orzán. Cando toquei a man de Anaïs, sentín, como outrora, o degoiro da súa pel, a gratitude que sempre ofrece o mar.
Un raio iluminou o obradoiro. Fiquei absorto nas ideas, nas bruscas conviccións, que me enleaban naquel espazo novo. Anaïs prendeu a luz. Puiden ir distinguindo caixas agochando obxectos máxicos, espertadores detendo o tempo, multitude de lenzos saíndo da rixidez do bastidor. Anaîs mirou para min. Sabiamos que non habería outro encontro. Quitou a luz.
Baixamos á praia. Miramos cantos empezaran a facer fogueiras na area. Rimos, falamos, lembramos silencios.
Deica agora non volvín vela.