Teño unha buguina na que se pode escoitar o mar. Non se trata dun mar calquera; o que na buguina se escoita é o mar da miña terra, unha pequena illa situada no confín dunha ría ancha, de augas embravecidas, que ao oeste mira cada tarde deica o roibén do solpor, e ao leste axexa os guindastres dun porto, as derradeiras pantasmas dunha cidade esmorecida.
A buguina en cuestión regalouma meu pai, esperto mariñeiro, home de poucas verbas e pensamento sempre cargado de morriña. Antes diso, o mesmo fixera con el meu avó.
Tal e como vos dixen, na buguina pódese escoitar o mar que lambe as costas desa illa, un mar cativo no que aconteceron moitas cousas, e que polo tanto garda moitos segredos que unicamente confesa a quen sabe escoitalos. Cando me sento na solaina da miña casa, afastado desa terra na que fun nado, e levo a buguina deica o meu ouvido, podo descifrar de vez en cando algún dos enigmas que esas augas agochan. Cando me sinto tristeiro ou morriñento só teño que premela cun pouco máis de forza e no seu interior reprodúcense os sons da miña infancia: o das ondas feras ao bater na rocha, o das quillas das embarcacións abrindo as augas, o dos berros dos mariñeiros, saudando ou despedindo ás súas familias no peirao. Chega ata min o recordo das redeiras esparexidas pola praia, amañando os aparellos que despois cargarían uns homes que moitas veces non poderían volver; o cheiro do peixe, do salitre e das algas, presentes sempre en cada recuncho.
Nalgún sitio lin que o son das buguinas non agocha tras de si en realidade ningún misterio, que non hai testemuña de mar algún dentro delas, que só se trata dun efecto auditivo. Mais eu négome a crer que iso sexa de todo certo. Sei que na miña buguina o que se escoita é ese mar do que levo tantos anos separado, que gracias a ela sei como está a xente que aínda hoxe habita nesas costas, uns poucos superviventes, xente dura, doutro tempo, xente resignada. Esa buguina conéctame co neno que fun e faime consciente do home que agora son, que non deixarei de ser. Agardo, algún día, poder tenderlla a un fillo e que este a leve deica o seu ouvido, que a prema con forza e escoite o que o mar teña que contarlle, e sexa consciente, coma min, da fermosura de tantas cousas.