As ondas trouxérona esa fatídica mañá soleada. Os peixes mordían as súas pernas aínda somerxidas na auga, mentres que os pequenos crustáceos camiñaban curiosos mirando o corpo. Os seus ollos azuis miraban sen expresión un punto na area, non levaba moito tempo morta. O sol acababa de saír naquel pequeno pobo pesqueiro situado na costa, iluminando ás gaivotas que se afanaban por atopar algún resto de peixe entre as redes dos pescadores. Espertou sobresaltado. Unha inquedante sensación percorreu a súa columna vertebral, como se de un presentimento de mal augurio se tratase. A pesar de ser cedo, puxo as botas e saíu da casa. O sol xa quentaba cando os seus pasos o levaron á praia. Pensativo camiñou pola area, tan ensimesmado nos seus pensamentos que non reparou no corpo ata que case tropezou con el. Non pode ser. Quedou mirando o cadáver durante longos minutos, co corazón parado e contendo o alento. Era ela. Non cabía lugar á dúbida. Case non daba sostido o móbil nas mans cando marcou un número de teléfono e chamou. O número ao que chamou non era o 112. O móbil deu tres tonos antes de que saltara o contestador. Presa do pánico lanzouno á auga. Non tiña tempo nen para derramar unha soa bágoa. Sábeno. Esa era unha advertencia. Iban a por el. Tremía tanto que as pernas non o sostiñan. Deixouse caer ao lado do corpo e abrazouno. Alí tumbado esperou á morte, que chegou como unha sombra sixilosa, primeiro uns pasos na area e, despois, oscuridade. Pouco despois, un peixe fuxiu sobresaltado ao chegar o obxecto ao fondo. O móbil soou.