Os lobos non adoitan atacar aos humanos, ante a súa presenza convén moverse discretamente e retroceder, pero non debemos mostrar temor. Asustarannos pero non nos van a amedrentar. Sabemos que se un lobo achégase a nós debemos mostrarnos firmes e facernos grandes ante el.
Aprendemos a enfrontarnos a lobos cubertos con pel de cordeiro ou cruces gamadas, mandas salvaxes que aniquilaron pobos buscando o exterminio, aos que vencemos no campo de batalla e sobre todo coa forza da razón.
Educamos á nosa mocidade na procura de ideais, convidámoslles a fabricar soños e facelos realidade. Arrincamos lastras buscando area de praia. Soubemos crecer en harmonía pechando os ollos ante a barbarie que considerabamos afastada. Os lobos visibles non nos intimidaban, esa especie arrasaba outras terras.
Non nos importaba convivir con lobos pacíficos, unha especie que non exhibía os cabeiros, só nos mostraba docilidade, achegábanos benestar. Cando descubrimos que, aos poucos, esnaquizaban o noso planeta e instalaban fames negras xurdiu a inquedanza. Vimos nos nosos lobos unhas orellas que non nos gustaban. Pero era tarde, non viramos que eran eles quen dirixía o noso destino. Os mozos seguían soñando pero seus soños se evaporaban.
Agora os lobos ulan desde o poder, desprezan todo o que logramos construír e non cren precisar peles para taparse. Exhiben as súas vergoñas, acalan as nosas voces coa mensaxe da mentira. Anuncian sen rubor o exterminio de cidadáns e manexan o negocio da guerra, son ricos pero ignorantes, non coñecen a historia. Achéganse a nós, agresivos, pero sabemos que debemos mostrarnos firmes e facernos grandes ante eles. Son un pesadelo dentro dos nosos soños. Cando espertemos, o pesadelo desaparecerá. Os lobos fóronse fuxindo e nós permaneceremos porque a razón é unha arma poderosa e nós amamos a razón.