O día que se ía celebrar a miña voda, terá lugar o meu enterro. As badaladas tocan a defunto. A veciñanza da aldea láiase de que as deleterias gadoupas da morte apresaran a un mozo. Este cadaleito recende a madeira de piñeiro. Fáltame o bafo, súo a fío. Dentro vai moita calor. Queda pouco para o funeral. É as cinco. O coche fúnebre circula paseniño polos carreiros que axiña me riscarán da memoria. Unha inscrición en letras douradas sobre unha lápida de mármore será canto quede do meu paso pola terra. Oio camiño da igrexa: «non somos nada», «era bo rapaz pero levaba unha vida desordenada». Renxen os amortecedores do coche que carrexa o meu féretro. Quen sabe dende cando non renova a flota o da funeraria. Sempre foi un agarrado. De socate detense o motor na costa arriba cara o camposanto. Uns mozos que imaxino acorporados, empúrrano. Escóitoos falar: «Temos que chegar á parte traseira da igrexa. É onde se procederá ao intercambio de cadaleitos». Cen mil pesetas foron abondo para subornar a un home que devece polos cartos. Teño o pasaporte e o billete de avión. No xornal de mañá falarase dun mozo fuxido da xustiza que morreu dous días antes de casar.