Nun recuncho varrido polo vento do alén mar norteamericano, unha parella moza galega, filla dunha terra que non fora quen de darlles futuro, celebraban o seu amor.
A praia era un luxo furtado ás horas interminables dun traballo que pagaba a súa vida pero roubándolles a alma. A emigración fora unha ferida, unha cicatriz que aínda doía coa humidade do océano. Por iso, nun pulo de morriña, xurdiu a idea: un conxuro contra o esquecemento. Nun anaco de papel escribiron os seus nomes, a data e un número de teléfono que soaba a promesa de regreso.
Dobraron o papel con mans que coñecían máis de esforzo que de acougo e metérono nunha botella. Non era un simple xesto romántico; era un acto de fe, un anaco da súa identidade lanzado ao mar na esperanza de que as correntes soubesen o camiño de volta a casa.
Doce anos despois, nunha praia da costa atlántica galega, persoas voluntarias esforzadas na limpeza duns areais lastrados por ese inimigo da saúde do planeta e dos seres vivos que é o plástico que todo envolve, recollen o vidro que iniciara a viaxe na outra beira oceánica.
Leron, sorriron, e chamaron. Ningunha voz respondeu.
Non se renderon. Compartiron a foto do achado entre amizades e nas redes sociais, ese novo océano dixital. A mensaxe, que viaxara fisicamente durante anos, comezou outra viaxe, esta vez virtual e instantánea.
A maxia solidaria fixo de eco e, en poucos días, a historia chegou á outra beira. Aqueles mozos forzados a marchar, agora unha familia con fillos e a mesma mirada salgada que gardaba a memoria da súa terra, apareceron coma quen nunca marchou. Sentiron o latexo do berce.
A botella fixo o seu ciclo: da man que ama á man que coida. Porque ás veces non é o vidro o que importa, senón quen se detén a miralo.
Nun mundo cheo de ruído, que uns poucos dediquen o día a limpar a praia é xa un acto de beleza. Fan que o mundo respire mellor.
E se o mar, ese vello confesor de historias, decide contalo, mellor deixarlle sitio.