Crisanto vivía só nunha choza pegada no regato ao carón da fonte da regacheira.
Auga non lle faltaba aínda que para asearse só a usaba os días de San Xosé, Santo Antonio e San Miguel e para beber prefería o viño o auga da outra como el dicía (augardente).
O que gañaba do que os veciños lle daban de esmola e dalgún día de xornal deixábao na taberna.
Seica era moi bo co fouciño e co raño polas mañás, se se erguía da liteira de palla que tiña para durmir.
Unha noite que estaba só na taberna despois de tomar dúas xerras de viño e medio litro de caña, do país (non podía ser doutra), co taberneiro durmindo sobre o mostrador entrou unha muller vestida de negro, curiosamente levaba unha gadaña na man e preguntoulle ao taberneiro quen era Crisanto.
O taberneiro sinalou o único ser que quedaba na sala e a muller díxolle:
—En menos dun mes veño buscalo.
Saíu de volta sen máis, e Crisanto preguntou:
—Que quería esa tola? Seica vai rozar nos valos de noite?.
—Ti tamén a viches, non tiña cara, era, era, era como unha caveira, eu, se ti a viches tamén, noso señor, víchela, era a morte... A señora morte! Non o soñei. Díxome que en menos dun mes viña a buscarte.
A borracheira desapareceu de súpeto. Crisanto ergueuse e foi todo o camiño tremendo coma un xunco. Chegou a casa e pechou a porta.
Non saíu nuns días pero cheo de non beber decidiu burlar a morte.
Afeitouse, lavouse, cortou o pelo, puxo o mellor traxe e volveu á taberna pola noite. Nin o taberneiro o coñecía... Púxose na mesa máis escura e coma sempre pediu dúas xerras de viño e medio litro de caña.
Entrou a señora morte, e preguntoulle ao taberneiro: - Onde está Crisanto?
—Non sei, hai uns días que non vén.
E a señora morte moi encabuxada sentenciou:
—Pois se non está Crisanto, hoxe levo comigo a aquel home que se agocha na esquina.