
Trabaja sin descanso en su taller de la rúa Salvadas desde hace más de 35 años. Sobre los coches que revisó, no duda: «O máis espectacular foi un McLaren dun rali de millonarios»
15 dic 2019 . Actualizado a las 14:38 h.Asegura que le gusta pasar desapercibido. Sin embargo, pocos conductores habrá en Santiago que no hayan oído hablar de José Bastón (Pepe Bastón) y de su taller del barrio de Vista Alegre, un negocio que ya supera los 35 años de edad. «Houbo un tempo no que no mapa das paradas de autobús, en vez de rúa Salvadas, 23, se destacaba que aí estaba Talleres Bastón», reconoce con orgullo este compostelano con el que repasamos su trayectoria y las claves para perdurar. Él no duda: «Isto non se improvisa da noite para a mañá. Necesítase moita formación, co custe que ten en tempo e diñeiro».
Un aprendizaje, y una pasión por la mecánica, que él ya mamó desde pequeño. «No meu caso é coma se fose algo xenético. Para min é unha adicción. Xa dende neno vía o taller que tiña meu avó con arados, cantería e maquinaria e o tiven claro. Tras estudar, comecei no sector con 16 anos, primeiro nun taller de O Romaño e logo noutro de Milladoiro. Con 18 xa era xefe de taller noutro de Bertamiráns e mandaba e dirixía en xente de 30 ou 40 anos. Con vinte e poucos anos morreu miña nai e cambioume a vida. Vin que se alugaba este espazo de Salvadas e non dubidei. Collino e ata hoxe», subraya con una perenne sonrisa recordando que nunca faltó trabajo y que, incluso, hubo algún día que repararon hasta 52 coches.
Un no parar que le llevó a abrir en el 2017 nueva sede en el polígono del Tambre -«aquí non cabiamos e a demanda de cambios automáticos era tan alta que se concentran xa alí»- explica desde el taller original mientras su teléfono no para de sonar, lo que da idea del ritmo diario.
De Ferraris a Maseratis
«Comezo ás 08.00 horas, paro media hora para comer e sigo ata as 22.00 horas», detalla con rapidez recordando una anécdota que le sucedió este año con varios jóvenes polacos que hicieron prácticas en el taller dentro del programa Erasmus+. «Me vían ir tan rápido dun lado a outro, tratando de resolver problemas, que me chamaban Fernando Alonso», se ríe de nuevo.
Sobre el propio equipo de 17 empleados todos son alabanzas. «Varios levan comigo dende o comezo. Á xente hai que tratala ben para que non rote e hoxe en día hai moita demanda de mecánicos», desliza aclarando que en el taller la llave solo la tiene él. Evoca a continuación el único accidente que tuvo y que le obligó en el año 1987 a una pausa momentánea. «Foi un 14 de agosto. Estaba no foso do taller soldando un coche de carreiras. Houbo unha explosión de gasolina que me queimou a man dereita. Vin a pel enroscada», rememora enseñando las cicatrices aún visibles del siniestro por el que le trasladaron al Chuac de A Coruña.

Un mal recuerdo que en ningún caso le hizo repensar una dedicación de alto peaje personal. «A familia é fundamental. Eu teño un gran apoio na muller e nas dúas fillas, xa maiores, e que agora están fóra», reconoce. «Pero teño claro que sen isto non podería vivir. Aquí non te aburres nunca, non hai rutina», insiste realzando lo conseguido. «Facemos algo diferente. Especializámonos en adaptacións de vehículos para persoas con mobilidade reducida e reparamos caixas de cambios automáticas para toda España», pone en valor. «Ata aquí veñen ademais os coches pouco comúns que teñen algún problema. Unha vez coincidiron no taller un Ferrari F430 Spider, un Maserati GranCabrio e un Porsche Panamera», enumera. Aún así su mejor recuerdo lo reserva para un McLaren inglés, un coche que participaba en un rali de millonarios. «Foi o máis espectacular que revisei. O dono tivo un problema co aire acondicionado e atendímolo aquí», proclama con un brillo especial este declarado amante de la velocidad y de los motores, que no rehuye consejos para los conductores. Con rotundidad defiende que los gallegos cuidamos mal los coches: «É vital que ao menos as rodas estean ben».
Ante los vertiginosos cambios en el sector, no se asusta: «Gústame estar á última».