El viaje solidario de dos pilotos de la comarca de Santiago en el que regalaron hasta la baca de su coche a un niño para hacerse una cama

Patricia Calveiro Iglesias
Patricia Calveiro SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO

Anxo y Pablo cuentan, a su regreso del UniRaid, cómo fue su aventura marroquí

04 mar 2025 . Actualizado a las 05:00 h.

El mes pasado un viejo Seat Panda de casi 30 años cruzó España y el Estrecho de Gibraltar para hacer llegar a Marruecos 80 kilos de solidaridad. Dos pilotos de la comarca santiaguesa, Anxo Blanco y Pablo García Gómez, llevaron este cargamento de material escolar, ropa y juguetes para los niños marroquíes como participantes del UniRaid, un circuito anual por antiguo trazado del París-Dakar en el que los coches no compiten por llegar en primer lugar sino por completar la ruta y hacer llegar su ayuda de una punta a otra del país.

Muchos se quedaron por el camino, pero el dubrés y el amiense (afincado en Vedra) de 20 años consiguieron llegar a meta, cuentan: «Démolo acabado. Non esperabamos unha proba tan dura e foi unha sorte que o coche aguantara. Un dos maiores problemas foi a caixa de cambios. Tivemos que levar unha man nela dende o primeiro día porque senón saltaban todas as marchas. Moitos días cortaban as etapas e a nós non nos daba tempo a chegar ao final porque sempre pasaba algo: quentábaseche o coche, tiñas que parar a axudar a un compañeiro ou quedabas ti coas rodas enterradas na area. Polo camiño ías facendo amigos e axudaron a empuxar ou ao que fixera falta. Nós levabamos unha pa para quitar area, planchas para poñer debaixo das rodas dianteiras...».

Salieron de Tánger e hicieron 2.400 kilómetros, cruzando tramos de sequía infernal por el desierto, otros nevados, terreno rocoso... con roadbook (un libreto de viñetas) para orientarse hasta Marrakech, donde se celebró la entrega de premios y gala final, el 15 de febrero. Los dos amigos se llevaron la medalla que dan a todos los finalistas y emprendieron la vuelta a casa nada más acabar: «Non puidemos quedarnos máis porque Pablo tiña que facer os exames finais do ciclo de Automoción». Constatan que para ellos fue «unha aventura única» que recomendarían a cualquiera, especialmente a las personas aficionadas a la fotografía y a los viajes, «porque esta é unha forma moi distinta de coñecer mundo». Además, en la parte humana ganaron un buen puñado de anécdotas y aprendizajes.

«Cando vas conducindo os nenos tíranseche ao coche para que lle deas algo do material humanitario que levas e a min dábame moita pena», destaca Anxo, quien comprobó cómo los buenos actos a veces vienen de vuelta. «Nunha das paradas a min roubáronme a carteira mentres repartía cousas. Levábaa nun bolsillo pechado con cremalleira. A un rapaz co que se metían dinlle uns cadernos e logo volveu coa miña carteira, sinalando ao chico que me quitara», relata. Al joven dubrés le marcó también ver cara a cara la situación de pobreza: «A baca do coche rompeunos na última etapa. Moitas veces viñan os rapaces do lugar ata o campamento onde quedabamos a durmir e ese día chegou un que nola pediu para facer unha cama cos ferros... alí aproveitan ata o que para nós é xa chatarra».

Los dos veinteañeros dicen que volverían a vivir la experiencia y, si repitieran, en vez de dejar tanto material humanitario al principio a la organización para ir más ligeros, cargarían con más «para repartir por conta dun». Destacan, además, la buena organización del UniRaid: «Sorpendeunos para ben. Incluso nos campamentos onde descansabamos puidemos ducharnos». A nivel físico, no sufrieron percances, aunque «chegabamos cada día coas mans ennegrecidas e algúns cortes nelas. E, entre a sequedade e o frío que facía polas noites, case todos tiñamos os labios cortados. A parte máis dura era durmir nas tendas de campaña porque estabamos a 2 graos e durmiamos coa roupa posta, vestidos, para soportalo».

¿Y qué pasará ahora con el Panda? «Cando chegamos a Vedra, coa brasa que levou, o motor chupou todo o aceite e quedou inútil. Seguramente acabe no desguace. Chegou ata onde tiña que chegar», responden. En su vuelta a la realidad, llevan los últimos días contando su experiencia a su entorno: «Mola trasmitir todo o que pasamos e onde estivemos». En el capítulo gastronómico, confiesa Anxo que él es «bastante máis fino comendo e para min a comida marroquí estaba bastante especiada. Gustounos moito aos dous o té con menta polas mañás e probabamos máis platos típicos á cena. A Pablo encantáballe o cuscús».